Πόλεμος (Πάντων Πατήρ)

Ο ποιητής και ο ζωγράφος, έχουν μείνει στις σκιές
Είναι η ώρα του πολέμου, είναι οι νύχτες παγερές
Το σπαθί και το κοντάρι, κανονίζουν τις ζωές
Μπήκε η πένα στο θηκάρι, είναι μέρες ζοφερές

Μια σιωπή που σε τρελαίνει, κι άλλο ήχους δεν ακούς
Με τα φώτα σε τυφλώνει η ηχώ απ' τους γκρεμούς
Ναι τα φώτα σε τρομάζουν κι όλο θέλεις να κρυφτείς
Μα ο κόσμος σου ανάποδα εγύρισε θαρρείς

Ο στρατός που προελαύνει, σου ρίχνει μια σκιά
Και μέσα στο ποτάμι, βλέπεις το αίμα πώς κυλά
Φωτιά που κατατρώει, τα πάντα σαν περνά
Και φέρνει μια καινούρια, αρχή που κυβερνά

Και αν έμαθες να νιώθεις, δε μπορείς πια να σκεφτείς
Τα καινούρια σου τα ρούχα, τρίφτηκαν μέχρι κλωστής
Οι θεοί που προσκυνάς, σε έχουν κάνει να κρυφτείς
Το κουράγιο σου έχει λείψει, στην αρχή μιας νέας αυγής

Μόνος σου αποφασίζεις, προς τα πού θα πορευτείς
Είσαι σ' ένα σταυροδρόμι, στη ζωή καταμεσής
Θες να κάνεις το καλό, και στη σκοπιά σου να σταθείς
Μα απ' την άλλη η ευκολία σε καλεί ν' αναπαυτείς

Ψάξε βρες το μονοπάτι, που έχει μείνει μυστικό
Σκαλοπάτι σκαλοπάτι, θ' αποφύγεις το γκρεμό
Κοίτα μπρος ποτέ σου πίσω, και ανέβα το βουνό
Το κεφάλι αν σηκώσεις, θ' αποφύγεις το χαμό

Είν' ο πόλεμος πατέρας της ειρήνης που ζητάς
Αν παλέψεις μέχρι τέλος, νικητής θα κυβερνάς
Κι η αυγή σαν ανατείλει, θα σε βρει να τριγυρνάς
Σ' ένα κόσμο που έχει φύγει, μα εσύ δεν τον ξεχνάς

Κοιτά μπρος ποτέ πια πίσω, έτσι μόνο θα σωθείς
Κι αν σε έχουν απειλήσει, να μην τρέχεις να κρυφτείς
Το κεφάλι αν σηκώσεις, μόνο ουρανό θα δεις
Γιατί μόνο αν παλέψεις, νικητής πια θα στεφθείς