Ιστορία Μιας Ζωής (Ο Έλληνας)

Σε κατάρτι δεμένος ενός πλοίου παλιού όσο ο κόσμος
Το τραγούδι σειρήνων ακούω να περνά και θρηνώ
Σε ταξίδι μακρύ και τραχύ πλοηγός μπερδεμένος
Μιαν Ιθάκη να φτάσω ποθώ και γι' αυτό αναζητώ

Από στήλες που τον κόσμο κρατούν πέρασα ένα βράδυ
Συμπληγάδες προσπέρασα σύντροφους έχασα εκεί
Και μια Σκύλα, μια Χάρυβδη χτύπησε μες στο σκοτάδι
Δίχως φίλους το δρόμο επήρα, ένα δρόμο μακρύ

Ένα δέρας χρυσόμαλλο βρήκα σε ακτές ξεχασμένες
Και στου Άδη τα βάθη κυνήγησα να βρω μια σκιά
Σε πελάγη και θάλασσες ξένες κι ανταριασμένες
Πολεμώντας ζητούσα να πλεύσω οργιά την οργιά

Καπετάνιος χωρίς ναυτικούς έφτασα σε μια ξέρα
Στρατηγός δίχως ένα στρατιώτη παλεύω να βρω
Σε ορίζοντες που δεν με αφήνουν να δω παραπέρα
Το πεδίο μιας μάχης που ίσως να πέσω κι εγώ

Μα και πάλι μπροστά θα τραβήξω με τόλμη και θάρρος
Και περνώντας φωτιές και συντρίμμια θα βγω δυνατός
Γιατί ξέρω ότι μόνο δειλούς κυνηγάει ο Χάρος
Και γι' αυτό συνεχίζω το δρόμο κι όλο να, προσπαθώ

Σαν τα χρόνια περνούν κι οι δυνάμεις σ' αφήνουν και φεύγουν
Το μυαλό σου όμως γίνεται πάλι όλο και πιο δυνατό
Και οι μνήμες της νιότης ένα γύρω χορεύουν ξεφεύγουν
Η σοφία καλέ μου έχει κόστος βαρύ και σκληρό