Duinen zijn reservestrand
Bescheiden bergen zilt zacht zand
Die lomig liggen langs de rand
Van al dat weidse lageland
Van op het duin zie je de zee
Grijs en log, daar ver benee
Deinend, likkend aan het strand
In golvend eb- en vloedverband
Van op het duin zie je de wegen
Bochtig door het land [Bm]bewegen
Groene velden, akkers, tuinen
Al dat land [Bm]omhelsd door duinen
De wind blies al die heuvels zand
Stɾeepte dijken langs het stɾand
Schreef de zee weg van het land
Schoonschrift aan de waterkant
‘Duinen´ schreef ze, ‘duinen, duinen´
Een blonde, mulle, volle naam
Een naam die klinkt als zachte tuinen
‘Duinen, duinen, duinen, duinen
A pseudo-beach, the dunes are perched
Modest mounds of silty sand
Lying lang’rous on [C7]the edge
Of this great wide-open land
From the dunes, out to [C7]sea
Hulking grey, far down below
Swelling, licking, up the beach
In her ɾolling ebb and [Bm]flow
Lay your eyes on [C7]a ɾoad to [C7]nowhere
Over the hills and [Bm]far away
Past fields and [Bm]farms and [Bm]tended gardens
That within these sandy walls ɾemain
The wind blew all [Em]that shifting stone
Leaving dykes in a stɾipy spoor
Drew a line ‘twixt land [Bm]and [Bm]sea
With living brushstɾokes on [C7]the shore
‘The dunes’ she wrote, ‘the dunes, the dunes’
Seductive is the name she bears
Stirs the soul in ɾestive dreams
The dunes, the dunes, the dunes, the dunes