تنهایی با خودم میکنوم مست
رفیق شبایم راکی مست
خلاص میکنوم کله ره کدش
لش افتادوم د روی تخت
سر دردیه صبای مه
از زیاده رویه شبای مه
نمیتانوم کار کنوم وقتی
روزگار استاد د مقابل مه
مه مشوم بدل کار
مه مشوم غلط کار
گو زدوم د زندگیم
اصلا مه فقط بودم طلبکار
بیلیت یک طرفه گیریفتم
که بروم و برنگردوم د یکجا
کسی ندانه از وجود مه
ارامش شب و سکوت مه
کشتی هایم غرق شده
ای ا زیر گرفته ی تابوت مه
ادمای حسود و پست
اماده ی سقوط مه
وقتی شاره دوز زده
تو دنبال کو خطوط مه
اگه کفتارا شیره قورت کنن
او روزه غروبته
تنهایی بهتره د کنج اتاقم
میشینوم بکسی دیگه مه کاری ندارم
خوب بودنم نمیخوام نقشیشه بازی کنم
اصلا بزار بره مه بگن رغیبت برد
تنهایی بهتره د کنج اتاقم
میشینوم بکسی دیگه مه کاری ندارم
خوب بودنم نمیخوام نقشیشه بازی کنم
اصلا بزار بگن بره مه رفیقم مرد
فقط میشنوم کنج اتاقم
حوصله هچ کسی ره نداروم
بیاد بیشینه پیشمه
بعدش پشتم کوص بوگه
دیگه مرزی ندارم
فقط مانده صفر تا صد
دیگه گله ای نداروم از رفیق
وقتی زخم دیدو نمک روی زخم پاشید
انتظارم امده پایین تر پایین تر از کلی شهر
دیگه کوله باره باید بست
نمیدانوم کجا ولی باید رفت
وقتی صاف بودی فقط دلت شکست
ناامیدی ته دلت نشست
ادما نمیخورن به دردتو خودت باش
زندگی ره د هر جایش پشت خودت
دیدی نسته دورت کسی که میگفت
اگه د مسیره زندگیت خسته شدی میدوم تنها حولت
همه سیل بینن سقوط ته هر چه زودتر فقط میخوان ببینن
پس نپرس چرا همه چی د زندگیه مه گلچینن
چرا ویسکیه بره دردایه مرهم و تسکینه
چرا ویسکی بره دردای مه مرهم و تسکینه