Είναι η στιγμή που χάνεται στην άβυσσο του χρόνου
κάνεις δε μπόρεσε να εξηγήσει το γιατί
πως να χωρέσει η ζωή μας μέσα σ' αυτή
μια τόσο δα μικρή και ευάλωτη στιγμή
Τώρα που πάλι ξημερώνει που η κάθε μέρα είναι ακόμα μια πληγή
που ο ήλιος καίει τα όνειρα μας πάνω σε αυτή τη γη
μια σφαίρα που γυρίζει στη μέση του απείρου και αυτή
εκεί που χάνεται για πάντα η στιγμή
Η γέφυρα του ουρανού που φτάνει μέχρι το γκρεμό ενός βουνού
εκείνο ξέρει πως βάστα μέσα απ΄του χρόνου τη θηλιά
στέκει αγέρωχο θαρρείς μα σα νυχτώνει από νωρίς
τα αστέρια πάλι το κοιτούν για να του πουν πως είναι κι αυτά
του παρελθόντος τα βουνά
Ο χρόνος που μας προσπερνά που όλοι τρέχουμε για δόξα και λεφτά
αυτά τα ανόητα φθηνά που δε θα βρούμε μια στιγμή
για να κρυφτούμε μέσα εκεί εκεί έστω και για μια φορά
να νιώσουμε ξανά παιδιά